ஷெல்டன் பொல்லக், பக்ஷிராஜன் அனந்தக்ருஷ்ணன், வித்யாகர்விகள், குமாஸ்தாக்கள், பாவப்பிரகாஷனம், அட்ச்சிவுட்டாலஜி – குறிப்புகள் (1/2)

பெரியவர் பிஏகே இப்படியொரு குறிப்பை, ஃபேஸ்புக்கெழவில் எழுதியிருக்கிறார்.

இம்மாதிரி ஒரு அரைகுறை பகீர்ப் பதிவினை 102 பேர் சப்புக்கொட்டிக்கொண்டு ரசித்திருக்கிறார்கள் என்பது, எனக்கு, ‘தமிழில் அறிவியக்கம் எனவொன்றிருக்கிறதா என்ன‘ என்கிற என்னுடைய பெருஞ்சந்தேகத்துக்கு அணுக்கமான பதிலை அளிக்கிறது.

…ஏதாவது தமிழக அல்லது ஜேஎன்யு டிஸ் ஜாதவ்பூர் அலிகட் வகையறா தர சராசரிப் பல்கலைக்கழகப் பேராசிரியர்களோ மாணவஎழவாளர்களோ இப்படி எழுதியிருந்தால், என்ன, அவர்களுக்கு என்ன பெரிதாகத் தெரியும் குப்பைக்கூவான்கள், என அசிரத்தையாக விட்டுவிடலாம். ஆனால், இதனை  எழுதியிருப்பது… …

-0-0-0-0-

சரி. எனக்கும் அதிதீவிர வெறித்தனம் – அது ஆக்கபூர்வமாக இருந்தாலொழிய (அதாவது, அது என்னுடையதாக ;-) இருந்தாலொழிய) – கொஞ்சம் ஒத்துவராது. அறிவியல்-தொழில் நுட்பப் புலங்களில் கொஞ்சமாவது பயிற்சி இருப்பவர்களுக்கு அப்படித்தான் இருக்கும் என நினைக்கிறேன். மாறாக ஸோஷியல்(!) ஸைன்ஸ்(?!), அந்தவியல் இந்தவியல் விந்துவியல் அலக்கியம் புடுக்கவிதை கலைவெமர்சனம் எனக் கண்டமேனிக்கும் திக்கெல்லாம் ஜல்லியடித்துக் கொண்டிருப்பவர்களுக்கு, வாயோர நுரைதள்ளும் வெறி என்பது இல்லாமல் இருந்தால்தான் அதிசயம்.

ஆனால், கொஞ்சம் யோசித்தால் – நேரிடையாகவும்/எதிர்மறையாகவும் செயல்படும் நானாவித வெறியர்களால் தான் உலகம் தாவித்தாவி முன்னோபின்னோ முன்னுக்குப்பின் முரணாகவோ ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது என்பது என் துணிபு.

சுழன்றும் வெறிப்பின்னது அண்டம்.

மாறாக – நிறமற்ற, சொந்தக் கருத்துகளை சமைத்துக்கொள்ள விரும்பாத, சொன்னசொல்படி ஓழுகும் 9-5 குமாஸ்தாக்களால் உலகத்துக்கு ஒரு ஸ்திரத்தன்மை வருகிறது, நிரவல்கள் நடக்கின்றன, உபரிகள் எதிர்பார்த்தவகையில் சேகரம் செய்யப்படுகின்றன, இன்னபிற லௌகீக விஷயங்கள் ஓரளவு ஒப்புகொள்ளும்படியாக நடக்கின்றன என்பதும் உண்மைதான்! ஆனால் குமாஸ்தாக்கள், தம்மைச் சான்றோர்களாக வரித்துக்கொண்டாலும், அல்லது சான்றோர்கள் தம்மை குமாஸ்தாக்களாக வரித்துச் சாதாரண விஷயங்களையும் அமோகமாகச் சொதப்பினாலும் பிரச்சினை, பிரச்சினை…

வெட்டிப்பரப்புரை வாயோர நுரைதள்ளும் வெறித்தனம் என்பது, ஒரு அதீத சோகம். ஆனால் நடைமுறை, எதிர்மறை உண்மை. எடுத்துக்காட்டு: உள்ளீடற்ற திராவிடமும் அதைச்சார்ந்த உணர்ச்சிக்குவியல் நுரையும். நன்றி.

…என்ன சொல்லவருகிறேன் என்றால் குமாஸ்தாவியம் (ஐடி தகவல்தொழில்(!)நுட்ப(!!) குமாஸ்தாவியம் தவிர – ஏனெனில் இது பெரும்பாலும் ஓள் பஜனை, ஒப்பேற்றுதல், தண்டச்சோற்றுத் தடிராமன்கள் உலவுமிடம் என்பது ஒரு பிரத்யட்ச உண்மை) எவ்வளவு உலகுக்கு முக்கியமோ அதேயளவு வெறித்தனமும் முக்கியம் என்பதுதான். வெறி என்பதும் Very goodஆக இருக்கலாம்.

ஆகவே நான், குமாஸ்தாக்களுக்கு உகந்த அடிப்படை மரியாதையைக் கொடுக்கிறேன்; மேலும், தரவுகளின் மீது தொழில்சுத்தத்துடன் கருத்தாக்கங்களைக் கட்டமைக்கும் கறார் வெறியர்களுக்கும் நான் ஓ போடுகிறேன். (சென்றவருடம் தவிர்க்கவியலாமல் மண்டையில் அடித்துக்கொண்டு, என் அம்மாவுக்காகப் போயிருந்த ஒரு திருமணத்தில்தான் சிலபல இளைஞக்குளுவான்களிடமிருந்து இந்த ஓ பற்றி அறிந்துகொண்டு இன்புற்றேன், மன்னிக்கவும், ஓ போட்டேன்!)

வித்யாகர்வம் (கல்விச் செருக்கு?) எனவொன்று இருக்கிறது. அது தெருவில் வருவோர்போவோரையெல்லாம் ஸோஷலிஸத்தனமாக விழுந்துபிடுங்கும் ஞமலித்தனமான வெறியல்ல. மாறாக, அது மாளா உழைப்பினால், ஜொலிக்கும் புடம்போடப்பட்ட அறிவினால் ஒருவர் அடைந்துள்ள உயரங்களை – அப்படி ஒன்றும் செய்திராத (ஏன் நினைக்கக்கூடச் செய்யாத) சோம்பேறிகள் உளறிக்கொட்டி கஷ்மீர் இஸ்லாமிய போராளித்தனம் போலக் கல்விட்டெறிந்து எதிர்க்கும்போது வெளிப்படும் ரௌத்திரச் செயல்பாடு. தாம் அறிந்துள்ள விஷயங்களைக் குறித்த பெருமிதம், அதனை மேன்மேலும் மெருகுபடுத்துக்கொள்ளும், தொடர்ந்து கற்றுக்கொள்ளும் மனப்பாங்கு, அர்த்தமோ தர்க்கமோ அற்று எதிர்ப்பவர்களை, அவர்களுக்கு உரிய இடத்தில், அதாவது அதலபாதாளத்தில் வைப்பது.

In other words, 1) Not suffering fools gladly 2) Having a zero tolerance for mediocrity. இம்மாதிரி வித்யாகர்வமுள்ள பெரியோர்களின் காலடியில் அமர்ந்து கற்றுக்கொள்ளவே எனக்கு ஆசை; அப்படி ஓரளவு செய்துமிருக்கிறேன். (வித்யாகர்வத்துக்கும், எனக்கும் மிகவும் உவப்பான மடாஜுரோவின் கதை – ஒரு உதாரணம்)

அதேசமயம், இம்மாதிரி வித்யாகர்விகள், சிலபல சமயங்களில் மிகையாகவும் தர்க்கரீதியற்றும் சிலசமயங்களில் போலியாகவுமேகூடச் செயல்படுகிறார்கள்; பொதுவாகவே ஜொலிப்பும் சமனமும் உடைய பலப்பல சான்றோர்களை அறிவேன் என்றாலும், விதிவிலக்குகளான எதிர்மறைச் செயல்பாடுகள் கொண்ட வித்யாகர்விகளை – என்னதான் உயரவுயரப் பறந்தாலும், அவர்களும் மானுடர்கள்தாம், ஆகவே மானுடவுணர்ச்சிக் குவியல்களுக்கும் ஆசாபாசங்களுக்கும் ரசக்குறைவுக்கும் பாற்பட்டவர்கள்தாமென, அவர்களுடைய முகம்சுளிக்கத்தக்க செயல்பாடுகளானவை லூஸ்ல வுடப்படவேண்டும் என்பதும் என் எண்ணம். இதற்குச் சில எடுத்துக்காட்டுகள், நோம் சாம்ஸ்கி, கார்ல் மார்க்ஸ், ரபீந்த்ரநாத் டாக்குர், தருமு ‘பிரமிள்’ சிவராமு, ஃப்ரான்ஸ் கஃப்கா போன்றவர்கள்.

என்னைப் பொறுத்தவரை, தமிழகத்தின் சாபக்கேடான மலட்டு அறிவுஜீவியச் சூழலில்,  பிஏகே அவர்களை, இப்படியொரு பிறழ் வித்யாகர்வியாகவே பார்க்கவே ஆசை. இருந்தாலும், அவர் விடவே மாட்டேனென்கிறார், தொடர்ந்து அழிச்சாட்டியம் செய்கிறார். அவரைத் தொடர்ந்து படித்து – புரிந்ததோ புரியவில்லையோ படித்தார்களோ படிக்கவேகூட இல்லையோ – அமோகமான புல்லரிப்புடன் ‘லைக்’ போட்டுச் சிலாகிப்பவர்களின் மௌடீக ரெவலைத்தாண்டி எதுவுமே சொல்ல, செய்யவேண்டிய அவசியம் தனக்கு இல்லை, என்பதை மிகச்சரியாகவே உணர்ந்திருக்கிறார்.  :-( என்ன செய்ய.

இச்சமயம், நான் என்ன குப்பைத்தனமாக எழுதினாலும் ஓடிவந்து ‘லைக்’ போடுபவர்களின் முட்டாள்கூட்டம் என ஒத்திசைவுக்கு ஒன்று இல்லை என்பது எனக்கு ஒரு வசதிதான் என்பதை நன்றியுடன் நினைத்துக்கொள்கிறேன். சக ஏழரைகள் ஜொலிக்கிறார்கள். (மறக்காமல் இந்தப் பதிவை ‘லைக்’ பண்ணவும்!)

-0-0-0-0-

சரி. நான் ஷெல்டன் பொல்லக் அவர்களின், அந்தக் குறிப்பிட்ட புத்தகத்தை இருமுறையாவது படித்திருக்கிறேன்; அதில் ஒருமுறை, குறிப்பெடுத்துக்கொண்டு படித்திருக்கிறேன் – ஒருமாதிரி காமாலைக்கண் புத்தகமிது.

ஷெல்டன் போன்ற (பொதுவாக நான் மதிக்கும்) படிப்பாளிகள், விஷயங்களை நுண்மையாகத் திரிக்கக்கூடிய பராக்கிரமம் மிக்கவர்கள், நுணுக்கமாக அட்ச்சிவுடக்கூடியவர்கள் என்பதைப் பல மாமாங்கங்களாக அறிவேன் என்றாலும் – ‘பரவலாக மதிக்கப்படும் பேராசிரியர்’ ஒருவர் இப்படியெல்லாம் திரிப்பது என்பது மிகச் சோகமான விஷயம். (வரவர — ‘இந்த விஷயத்தைச் சொன்னது ஒரு அறிவாளி / சான்றோர், ஆகவே அதற்கேற்ற ஹோம்வர்க் எழவினை அவர் செய்திருப்பார், அதனாலேயே அது வேதவாக்கு‘  — எனும் சௌகர்யத்தையே விட்டுவிட்டேன்; பாரததத்துவம் / இன்டாலஜி என வந்துவிட்டாலே பலப்பல ஹீரோக்கள் ஸீரோக்களாகிவிடுவதைப்  ப்ரத்யட்சமாகப் பார்த்திருக்கிறேன், சோகம்!)

…எது எப்படியோ, ‘பாவப்ரகாஷனம்’ நாடகக்கலை/சுவை/பாவம் குறித்த ஸம்ஸ்க்ருத புத்தகம் ஒன்றின் சில பகுதிகளையும் எழுத்துக்கூட்டிப் படித்திருக்கிறேன். அதன் க்ரிட்டிகல் எடிஷன் ஒன்றையும் புரட்டியிருக்கிறேன். (சுமார் 25-30 ஆண்டுகளுக்கு முன், ‘வெளி’ ரங்கராஜன் என்ற அக்கால ‘நாடக’ ஆசாமியொருவர் பத்திரிகையில், அஸ்வகோஷர் (அல்லது அபிநவகுப்தரின் அழகியல்?) நாடகக் கலை எழவுகள் பற்றி ஏதோ ஒரு கட்டுரை வந்திருந்தபோது அதற்கு மிகுந்தகோபத்துடன் எதிர்வினை எழுதுவதற்காகத்தான் அந்தப் புரட்டலைச் செய்தேன் என நினைவு; இல்லை, இது ஞானியின் ‘நிகழ்’ சஞ்சிகையில் வந்ததோ என்ன எழவோ!

ஆனால் என் எதிர்வினை எங்கும் பிரசுரமாகவில்லை, கறுப்புமசியில் விலாவாரியாகவும் கத்தை கத்தையாகவும் இருந்த அதனை  ‘ரெஜிஸ்டர்ட் போஸ்ட் வித் அக்னாலெட்ஜ்மெண்ட் ட்யூ’ என அதனை அனுப்பினேன் என்றாலுமிப்படி! எது எப்படியோ, சம்பந்தப்பட்ட அனைவருக்கும் நிம்மதி! ஏனெனில், அந்த எதிர்வினையானது, மூல அஸ்வகோஷ(?) குறிப்புக் கட்டுரையை விட மும்மடங்கு நீளமாகவும், அதைவிடவும் ஏறத்தாழ நான்கு மடங்கு நீள அடிக்குறிப்புகளைக் கொண்டதாகவும் இருந்ததாலும் அப்படி ஆகியிருக்கலாம், என்ன செய்வது சொல்லுங்கள்… ஆனால், எப்படியெல்லாம் என் இளம்வயது சக்தியை திக்குதிக்காகத் திரும்பி விரயம் செய்திருக்கிறேன் என்பதை நினைத்தால்… … சோகம்! :-(

-0-0-0-0-0-

//இவர்களுக்கும் முன்னோடிகள் சமஸ்கிருத வெறியர்கள். திமிர் என்பதற்கே அடையாளமாக அவர்களைத்தான் காட்ட முடியும்.

இதை, பெரியவர் பிஏகே எப்படிச் சொல்கிறார் என்று தெரியவில்லை. வெறுமனே ஷெல்டனார் பொல்லக்கார் சொல் வார்த்தை அமிர்தம் என இதனை அட்ச்சிவுடுகிறாரா?  அல்லது திராவிட இயக்கக் கையேடுகளைப் படித்துப் படித்து ற்ற்றொம்ப ஹோம்வர்க் செய்ததால் இப்படியா?

//அப்பட்டமான சாதி, இனத்திமிரோடு இயங்கிக் கொண்டிருந்தவர்கள் அவர்கள்.

பொத்தாம்பொதுவாக இப்படி எழுதுவதற்கு அப்பாற்பட்டு, வில்லியம்ஜோன்ஸ்/ராம்மோஹன்ராய் அடியொழுகி, மிஷனரி பரப்புரைகள் பாற்பட்ட அல்லது காந்திய வகையறா தொடர்புள்ள ‘இந்திய வரலாறு’ போன்றவைகளைத்தாண்டி – அவரிடம்  இதுகுறித்துச் சாட்சியங்கள், தரவுகள் இருந்தால் அவற்றைப் பார்த்துக் கண்ணில் ஒற்றிக்கொள்ள ஆசை.

இனத்திமிர் என்று சொல்கிறார். அப்போது பிஏகே அவர்கள் ‘இனம்’ என்ற விஷயத்தை அறிவியல் பூர்வமானது என்று  ஒப்புக்கொள்கிறாரா? சில இனங்களுக்குத் திமிர் உண்டு என்கிறாரா? இப்படியொரு அறிவியல்பூர்வமான விஷயமும் கம்யூனிஸ்ம் ஸோஷலிஸ்ம் நேரூவிஸ்ம் போன்றவைமூலமாக அவரை வந்தடைந்திருக்கிறதா?? என்னவோ போங்க… கிண்டி குதிரை ரேஸ் எழவை, கிண்டி குதிரை இனம் என்றழைக்காதவரை நன்றே! அல்லது ஷெல்டனார் பொல்லக்காரின் ஹேஷ்யங்களே போதுமென்று கருதுகிறாரோ என்னவோ?

// இது சாரதாதனயா என்ற ஆசிரியர் –

அவர் பெயர், சாரதாதனயா அல்ல. சாரதாதனய. அவர் ஒரு இமயம். அவர் எழுதிய பாவப்ரகாஷனம், இலக்கியம் / நிகழ் / நாடகக் கலை குறித்த, குறிப்பிடத்தக்க ஒன்று. நான் அதனை நாடகக்கலை (dramaturgy) குறித்த உலகளாவிய ஐந்து-பத்து சமகால புத்தகங்களில் ஒன்றாக சர்வ நிச்சயமாக வைப்பேன். அவர் ஒரு, ஆழம்வாய்ந்த, தரமான அழகியல் இலக்கண வெறியர். அவர் எழுதியுள்ள இந்தப் பெரிய ஆக்கமானது, அக்குவேறு ஆணிவேறாக பாவத்தை, நிகழ்கலைக் கூறுகளை ஆராய்ந்து, பகுத்து, அதன் முற்கால, தற்காலத் தொடர்புகளைத் தெளிவுபடுத்தி விரித்திருக்கும் ஒரு மாபெரும் முனைவு.

ஆனால் – அவருடைய பெயரைக் கூடச் சரியாக உள்வாங்கிக்கொள்ள முனைப்பில்லாமல், ஏதோ ஒரு வெள்ளைக்காரப் புத்தகத்தைப் படித்துவிட்டு, அப்படியொரு அவசரம் அவசரமான கரித்துக்கொட்டல், எள்ளல் தேவைப்பட்டிருக்கிறது  – நம் பெரியவருக்கு.

பரிந்துரை: இதே ரீதியில் போனால், எனக்கு ஒன்று தோன்றுகிறது. அரவிந்தன்கண்ணையன் அவர்களும், பெரியவரைப் போன்ற அமோக ஸ்காலர்ஷிப் உடையவர்தான், அட்ச்சிவுட்டாலஜிஸ்ட்தான்; ஆகவே – பெரியவர் அவர்கள், அமெரிக்க அரவிந்தன்கண்ணையனுடன் சேர்ந்து கொள்கைக் கூட்டணியமைத்து பின் ஒரு பரஸ்பர சொறிதல் கழகத்தையும் ஆரம்பித்து நடத்தினால் அதற்கு இன்னமும் அமோகமாக ‘லைக்’ எழவுகள் கிடைக்கும், நன்றி! நான் வேண்டுமானால், ஏதோ என்னாலானது, இருவரையும் சுக்குக்குக்கூடத் தெரியாது என்றாலும், பரஸ்பர அறிமுகம் செய்துவைக்கிறேன்;  சுக்குக்கூடத் தெரியாமல் பெரியவர் சாரதாதனயர் பற்றி அட்ச்சிவுடும்போது, சுக்குக்குக் கூட இருவரையும் தனிப்பட்ட முறையில் அறியாத நான், பெரியமனது பண்ணி அவர்கள் இருவரையும் இணைக்கமுடியாதா என்ன? ஸப்பாஷ், ஸர்யான போட்டீ!!

// பன்னீரண்டாம் நூற்றாண்டில் தமிழ்நாட்டின் இதயம் என்று அறியப்படும் மதுரையில் இருந்து கொண்டு – எழுதியது. பாவப்பிரகாசனா என்ற நூலில் வருகிறது:

பாவப்பிரகாஷனம் சரி.

ஆனால் அவர் மதுரையில் இருந்தார் என்பதற்கு ஒரு சுக்குத் தரவும் இல்லை. ஷெல்டனார் பொல்லக்கார் அட்ச்சிவுட்டதுதான் இருக்கிறது. சொல்லப்போனால், ஷெல்டனார் ‘மோஸ்ட் லைக்லி‘  மதுரை என்றெல்லாம் எழுதியதை, நம் பெரியவர், மதுரைதான் என்றாக்கிவிட்டார். தேவையா? ஆனால் ‘தமிழ்நாட்டின் இதயம்’ இதயக்கனி கனிமொழி மொழிப்போர் போரும்சமாதானமும் டால்டாஸ்டால் என்றெல்லாம் எஸ்ராபோல அதனைக் குதித்துக் குதித்துக் கருத்துத்தொடர்புரீதியாக விஸ்தரித்து நம் உயிரை வாங்கவில்லை என்பது பெரியவிஷயம்!

(ஷெல்டல் பொல்லக் புத்தகத்தின் 95ஆம் பக்கம் மேலே; இதனை வைத்துத்தான் பெரியவர் ‘மதுரை’ மரிக்கொழுந்து வாசம் பண்ணி விட்டார்!)

ஷெல்டனார் எப்படி மருதை குருதை என எழுதினார் – என்பதற்கு அவரே (மூலத்தைப் படிக்காமல்; எனெனில் படித்திருந்தால் இப்படி அவர் அட்ச்சிவுட்டிருக்கமாட்டார்) கருத்துக்கடன் வாங்கிக் கொடுத்திருக்கும் அடிக்குறிப்பு கோனார் நோட்ஸ், கீழே.

ஆனால் உண்மை என்ன?

நமக்கு, சாரதாதனய அவர்கள் தன்னைக் குறித்துத் தன்னுடைய பாவப்பிரகாஷனம் நூலறிமுகம் வாயிலாக ஒரிரு வரிகளில் சொன்னதைத் தவிர, வேறொரு சுக்குக்கும் தரவுகளே இல்லை; சமகால வரலாறுகளானாலும் சரி, பொழிப்புரைகளானாலும் சரி, வேறுவிதமான கல்வெட்டுகள் வகைச் சான்றுகளும் சரி – ஒன்றுமேயில்லை.

சாரதாதனய அவர்கள், தான் பிறந்த பிரதேசத்தைப் பற்றி என்ன சொல்லியிருக்கிறார்? “தான் பிறந்தவூர் மாதரபூஜ்யம்; அது ஆர்யவர்த்தத்தின் தெற்கே, மேருத்திர ஜனபதத்தில் இருக்கிறது…  …பாட்டனார் காசியில் வசித்தவர், படித்தவர்.”  இம்மாதிரி விஷயங்கள். அவ்ளோதான்.

கீழே, பாவப்பிரகாஷனத்தின், மஹராஜா ஸாயாஜிராவ் பரோடா பல்கலைக்கழகத்தால் பதிப்பிக்கப்பட்ட, கெய்க்வாட் ஓரியன்டல் ஸீரிஸ் (1968) க்ரிட்டிகல் எடிஷன் (பக்கம் 104ல்) இருந்து எடுக்கப்பட்ட, இதற்கான தரவு.

இந்த மேருத்தரத்தை இரண்டு வகையாகப் புரிந்துகொள்ளலாம். 1) (அக்காலத்தில் மேருத்தரம் என அழைக்கப்பட்ட) இக்கால மீரட்,  உத்தரப்பிரதேச நகர் (தில்லிக்குத் தெற்கே இருப்பது) அல்லது 2) நம்மூர் உத்திரமேரூர்.

1)ன் படி மாதரபூஜ்யம் என்பது இக்காலத்து மதுரா. 2)ன் படி (பாவப்பிரகாஷனம் நூலின் கையெழுத்துப் பிரதிகள்  என 1893ல் இருந்து கிடைத்த மூன்றே பிரதிகள் எங்கு அகப்பட்டன என்பதைக் கொண்டும், ற்ற்றொம்ப குண்ஸாக) அது நம்மூர் மாடபூசி (madabusi அல்ல,  matapusi – ஆனால் இது சர்வ நிச்சயமாக மதுரையல்ல!) என்பதாக இருக்கலாம். அவ்ளோதான். இவையெல்லாமே ஹேஷ்யங்கள்தாம். முடிவாகச் சொல்வதற்கு என ஒன்றுமில்லை.

ஷெல்டனார், இதனை மதுரை (அதுவும் நம்மூர் மதுரை) என எப்படித்தான் புரிந்துகொண்டாரோ?

ஹ்ம்ம்… உண்மையில் இந்த டகீலை ஷெல்டனார் எந்த உளறலிலிருந்து எப்படி எடுத்தார் எனத் தெரியும்; மதுரை –  தெற்கு – ஆரியவர்த்தம் –>> தென் மதுரை –>> தமிழ் நாட்டு மதுரை –>> ஆ! ஃபேமஸ்ஸான மதுரை –>> டட்டடா டட்டடா… … நாம் சொல்வதை, ங்கோத்தா, எவன் சரிபார்க்கப்போகிறான் என்கிற தமிழலக்கியவாத எண்ணம் போலும்… ஆனால் அது முக்கியமில்லை; எது முக்கியமென்றால், பெரியவர், தானே நேரில் பார்த்ததுபோல ‘மதுரை இதயம் குருதை என அட்ச்சிவுட்டு’ எழுதியது தவறு என்பதுதான்.

(வெள்ளைக்காரர்கள் என்றால் ஆராய்ச்சியில் வல்லவர்கள், தரவில்லாமல் அட்ச்சிவுடமாட்டார்கள், நேர்மையும் ஆழமும் மிக்கவர்கள் என்று நாம் பொத்தாம்பொதுவாக நம்புவது சரியில்லை; ஷெல்டன் பொல்லக் அவர்கள்கூட சுமார் 30 வருடங்கள் முன்பு, இவ்வளவு மோசமாக இருந்திருக்கவில்லை, என்ன செய்வது, எல்லாம் நம் காலத்தின் கோலம், வேறென்ன சொல்ல! ) :-(

சரி.  பிறவற்றை, அடுத்த பதிவில் பார்ப்போம்.

:-(